ΕΓΙΝΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΜΟΥ...
Χριστός Ανέστη!
Μπήκα γιά πρώτη φορά στό site σας, είδα ότι απαντάτε χωρίς μισόλογα, καί αποφάσισα νά σάς γράψω μιά καί συμβουλεύεστε πνευματικό ιερέα. Θά ήθελα νά τόν ρωτήσετε νά μού δώσει συμβουλές, γιατί έγινα πρεσβυτέρα χωρίς δυστυχώς νά μπεί στόν κόπο κάποιος νά μού πεί ποιές είναι οί υποχρεώσεις καί τά καθήκοντά μου σάν βοηθός τού ιερέα συζύγου μου... Τώρα πού τα ζώ όλα αυτά φοβάμαι ότι έχω κάνει λάθη, κι΄ όμως ακόμη μετά από 10 χρόνια κανείς δεν βρέθηκε νά μού πεί τί νά κάνω...
Ευχαριστώ
Κ.Λ. - Αττική
Μιά παλαιά παραδοσιακή Ιερατική οικογένεια, χωρίς μισθό καί σύνταξη. Τότε, γιά νά γίνει κάποιος παπάς, έπρεπε νά τό έλεγε σέ βάθος η καρδιά του...
Αγαπητή, αδελφή έν Χριστώ, πρεσβυτέρα, πήραμε το μήνυμά σας και είδαμε τις σκέψεις σας…
Μας γράφετε ότι «γίνατε πρεσβυτέρα χωρίς κανείς να σας μιλήσει ποτέ για τις υποχρεώσεις σας…» και αυτό αληθινά είναι μία πραγματικότητα, πού όμως δεν συμβαίνει μόνο σ΄ εσάς, αλλά πάει να γίνει δυστυχώς καί ανευλαβής κανόνας…
Και συμβαίνει αυτό, μια και ελάχιστες σήμερα σύζυγοι ιερέων γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται να γνωρίσουν τον ρόλο τους, τόσο απέναντι του παπά τους, όσο και απέναντι της κοινωνίας των πιστών μέσα στην οποία, εκ των πραγμάτων, θα πρέπει αργότερα να κινηθούν…
Όμως να δοξάζετε τον Κύριο πού παρ΄ όλα τα «λάθη» σας, όπως μας γράφετε, δεν σας εγκατέλειψε, αλλά σας διατήρησε αυτόν τον «έλεγχο συνείδησης» ότι «έχετε έλλειμμα», καί ότι κάτι επιτέλους περισσότερο πρέπει σαν πρεσβυτέρα να κάνετε…
Γιατί συνήθως πολλές σήμερα γίνονται πρεσβυτέρες, χωρίς την εποχή πού παντρεύτηκαν νά είχαν και βαθειά επίγνωση σε ποιό ανώτερο περιβάλλον καλούνται να υπηρετήσουν…
Ακόμη, άλλες παντρεύονται είτε γιατί είναι ωραίος και λεβέντης ο γαμπρός, είτε απλά και μόνο ( και χωρίς θρησκευτικό ενδιαφέρον) για να αποκατασταθούν, είτε ακόμη για να αποκατασταθεί ο μέλλων ιερέας παντρευόμενος γρήγορα-γρήγορα καί χειροτονούμενος γιά να γλιτώσει το στρατιωτικό ( το έχουμε δεί κι΄ αυτό ), κλπ- κλπ
Η θέση της πρεσβυτέρας είναι βέβαια στο σπίτι, αλλά είναι και στην Ενορία όπου πάντα πρέπει να κινείται ταπεινά και αθόρυβα χωρίς να προκαλεί, τόσο με την συμπεριφορά της όσο και με την ενδυμασία της…
Στο Σπίτι, φροντίζοντας να κρατάει σε ευσέβεια και τον παπά της ( εάν αυτός κάπου, σάν άνθρωπος, δεν είναι "καί όπως πρέπει…" ), να τηρεί τις νηστείες της Εκκλησίας και τις εγκράτειες καθώς και της προετοιμασίας του ιερέως «πού θα λειτουργήσει αύριο…», να φροντίζει τα παιδιά της ώστε να βγαίνουν έξω πεντακάθαρα και με καλούς-χριστιανικούς τρόπους, να εξομολογείται η ίδια ( όχι απαραιτήτως στον σύζυγό της), αλλά να εξομολογείται και ο ιερέας ώστε το σπίτι να γίνεται φρούριο να μη μπορεί ο σατανάς να το ανατινάξει με γκρίνιες και ενδοοικογενειακές φασαρίες, κλπ
Στήν Ενορία, θα πρέπει να μή χώνει παντού τήν μύτη της καί νά μή φυτρώνει εκεί πού δεν την σπέρνουν, χωρίς να προβάλλει τον εαυτό της, χωρίς να παραγκωνίζει αλαζονικά άλλα πρόσωπα, χωρίς να παίζει ρόλο «γραμματέως του παπά της», χωρίς υψώματα φωνής, συμμετοχή σε κουτσομπολιά, κατακρίσεις και καταλαλιές εναντίον άλλων προσώπων σε δεδομένες συζητήσεις πού γίνονται ακόμη καί πολιτικές μιά καί τό σπίτι τού παπά δέν πρέπει ν΄ ανήκει σε κανένα κόμμα, καί γενικά νά ζεί εφαρμόζοντας κι΄ εδώ το αρχαίο ρητό μεταποιημένο: « Αρσένιε, ( παπαδιά ), φεύγα ( από τέτοιες συζητήσεις ) και σώζου…»
Αν η πρεσβυτέρα έχει πίστη ( έστω κι΄ άς έχει λιγότερη μόρφωση), τότε θα μπορεί να κάνει και την κατηχήτρια κι΄ έτσι θα είναι ο άριστος βοηθός του ιερέως στην συγκρότηση της επόμενης γενιάς της Ενορίας τους…
Γιατί τα μικρά αυτά παιδιά – φυντάνια, όταν μεγαλώσουν, θα θυμούνται τι έμαθαν, τι άκουσαν, και εν πάση περιπτώσει και κάποιους θα ωφελήσουν στην ζωή τους, χώρια πού θα σώσουν, το κυριότερο, και την ψυχή τους…
Επειδή όμως οί πρεσβυτέρες εύκολα δίνουν στόχο για «ποικίλα τοξεύματα» ειδικώς σε χωριά, συνοικισμούς και μικρές πολιτείες, πρέπει να φροντίζουν να έχουν «την έξωθεν καλή μαρτυρία» στην κοινωνία, μια και ο κόσμος σήμερα δυστυχώς ψάχνει την «τρίχα να την κάνει τριχιά», και ψάχνει για αιτίες ακόμη κι΄ εκεί πού δεν υπάρχουν…
Εδώ, διαβάστε σχετικά μία επιστολή του Αποστόλου Παύλου πού λέει πολλά: ( Α΄ Τιμοθέου Κεφ. Β΄-Γ΄ )
Πάνω απ΄ όλα λοιπόν χρειάζεται διάκριση, ώστε να μη σκανδαλίζουμε τον αδελφό μας «υπέρ του οποίου ο Χριστός απέθανε…»
Ένα παράδειγμα: μάθαμε λοιπόν για μια πρεσβυτέρα ευσεβή, ηθική, δραστήρια, μορφωμένη (ήταν και θεολόγος), πού έκανε Αγιογραφικά μαθήματα ( «κύκλους» όπως λένε κάποιες «οργανώσεις» ) αλλά πήγαινε «να διδάξει» με διάφανα ση-θρού ρούχα και βαμμένη με κραγιόν έχοντας και την κόρη της με παντελόνια μαζί της…
Αποτέλεσμα: πολλές σκανδαλίσθηκαν και μετά από λίγες εβδομάδες από τότε πού ανέλαβε αυτή, σιγά-σιγά αραίωσαν οί κυρίες, με αποτέλεσμα ένας Αγιογραφικός κύκλος 5 ετών να τον κλείσει η κυρία αυτή, μέσα σε 5 εβδομάδες!
Μετά πολλών βασάνων τρόμαξαν οί υπεύθυνοι ( και με άλλη κατηχήτρια ) να μαζέψουν τον κόσμο!
Κι΄ όμως η πρεσβυτέρα αυτή είχε βέβαια καλή πρόθεση, είχε μόρφωση, είχε διάθεση, αλλά δυστυχώς δεν είχε διάκριση…
Παραθέτουμε τώρα ένα μικρό τμήμα μιάς ομιλίας, επί παρουσία τού Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, με τίτλο:
“Η πρεσβυτέρα στην Ενορία”
Στην ομιλία, μεταξύ άλλων, τονίσθηκαν τα ακόλουθα:
1) Η πρεσβυτέρα πρέπει να αισθάνεται την ιεροσύνη του Ιερέως συζύγου της ως μεγάλο δώρο και ευλογία στη ζωή της.
2) Πρέπει να προσέχει την προσωπική της πνευματική ζωή συμμετέχοντας με πολλή προθυμία στις ακολουθίες και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, ιδιαιτέρως δε στη θ. Λειτουργία της Κυριακής.
3) Να ανατρέφει τα παιδιά της έτσι, ώστε να χαίρονται και να αγαπούν τον Ιερέα πατέρα τους και να τον βοηθούν στο έργο της Ενορίας.
4) Να ενδιαφέρεται για την καθαριότητα και την ευπρέπεια του Ναού και να δραστηριοποιείται στο φιλανθρωπικό έργο της Ενορίας, παρακινώντας και άλλες ενορίτισσες.
5) Επίσης, κάθε πρεσβυτέρα θα πρέπει να αναλαμβάνει το μεγαλύτερο βάρος των οικογενειακών υποχρεώσεων, ώστε ο Ιερέας σύζυγός της να είναι ελεύθερος να διακονεί στο χώρο της ευρύτερης οικογένειας της Ενορίας.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιερόθεος ( Ναυπάκτου ) ήταν παρών σε όλο το πρόγραμμα και είχε τη δυνατότητα, με ποιμαντική ευαισθησία, να αντιμετωπίσει διάφορα πρακτικά προβλήματα των ιερατικών οικογενειών, που εκφράστηκαν κατά την διάρκεια της συζήτησης και του δείπνου.
Αυτή άλλωστε η ποιμαντική δυνατότητα που του δίνετε, είναι η κύρια αιτία της οργανώσεως, με έμπνευση δική του, αυτών των συνάξεων.
http://www.parembasis.gr/2000/00_10_24.htm
Αγαπητή, αδελφή εν Χριστώ, ζούμε σε δύσκολες ημέρες, σε δύσκολους καιρούς, κι΄ ανάμεσα σε φιλύποπτους ανθρώπους… Άς αγωνισθούμε λοιπόν και ότι μπορούμε άς περισώσουμε…