"....Βλέποντας στη νεα ιστοσελιδα σας το λινκ που λεει "γράψτε μας τις σκέψεις σας" είπα να στειλω κι εγω τις δικες μου.
Εχω την εντυπωση οτι δεν υπαρχει δικαιολογημενος φονος (απο ανθρωπο) στην Ορθοδοξια. Ομως πολλοι, η μαλλον σχεδον ολοι, πιστευουν οτι σε περιπτωση αμυντικου πολεμου πρεπει να φονευουμε τους εχθρους μας.
Ο γενικος κανονισμος υπηρεσιας στο στρατο στον οποιο ορκιζονται υπακοη στην Αγια Τριαδα οι περισσοτεροι αρρενες πολιτες, αναφερει οτι ο στρατιωτης οφειλει να "καταστρεψει τον εχθρο του". Υπάρχει κατι πιο αντιθετο στη διδασκαλια της Καινής Διαθήκης και το παράδειγμα του Χριστού ;
Εχοντας ως δεδομενο οτι δεν επιτρέπονται οι φονοι στην Ορθοδοξια, και αν κανω λαθος διορθωστε με, θα ηθελα να ρωτησω αυτο. Εχει το δικαιωμα ενας Χριστιανος Ορθοδοξος να αρνηθει να ομολογησει το στρατιωτικο ορκο και να αρνηθει να αναλαβει ενοπλη υπηρεσια;
Μανώλης Λάμδα, Κρήτη
Αγαπητέ αδελφέ εν Χριστώ, καλημέρα σας.
Καλό θα ήταν κάθε λαός να αρκείται και να παραμένει στα σύνορά του. Και αυτό ακριβώς τόνισε στους αρχαίους Αθηναίους ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στον Άρειο Πάγο:
« Ο Θεός, ο ποιήσας τον κόσμον και πάντα τά εν αυτώ…εποίησε εξ΄ ενός αίματος πάν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί πάν το πρόσωπον της γής, ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τάς οροθεσίας ( σύνορα ) της κατοικίας αυτών…» ( Καινή Διαθήκη στις Πράξεις των Αποστόλων κεφ. ΙΖ 24-26 ) )
Δυστυχώς όμως η αρπακτικότητα των ηγετών κάποιων Κρατών ( και όχι απαραιτήτως και των λαών τους ), μας οδήγησε σε δύο Παγκόσμιους πολέμους ενώ ένας Τρίτος μάλλον κυοφορείται σήμερα στον Βορρά…
Ακόμη, το άριστο θα ήταν σαν Χριστιανοί να μη μπλεκόμαστε ποτέ σε μάχες και σε πολέμους. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν φορές πού καλούμαστε να υπερασπισθούμε όχι μόνο κάπως γενικά και αόριστα την πατρίδα μας «υπέρ πίστεως και πατρίδος», αλλά συγκεκριμένα και την οικογένειά μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας έστω και την όποια περιουσία μας. Και μ΄ ένα λόγο, ακόμη και την ελευθερία μας…
Δεν είναι εύκολο βέβαια σαν Χριστιανός να σημαδεύεις τον άλλο με το όπλο σου και να του τινάζεις τα μυαλά στον αέρα !
Είναι αποτρόπαιο !
Ο Χριστιανός και στον πόλεμο ακόμη πρέπει να έχει φόβο Θεού γιατί πλέον των άλλων μπορεί μόλις εσύ σκοτώσεις τον άλλο, τον εχθρό, ( γενόμενος έτσι φονιάς έστω και σε ώρα αμύνης και μάχης… ) να σε βρεί και σένα μία σφαίρα και να πεθάνεις, και βεβαίως να βρεθείς απέναντι του Θεού με τα χέρια βαμμένα, αμετανόητος και ανεξομολόγητος με ότι αυτό για την ψυχή μας συνεπάγεται..
Κι΄ ακόμη, ποιός μπορεί από εμάς να ξέρει την σκέψη του Θεού και πώς θα μετρήσει αυτόν μας τον φόνο, και πού θα μας κατατάξει μ΄ έναν φόνο στην πλάτη μας;
Τό ερώτημα λοιπόν πού προκύπτει είναι: «μπορεί κάποιος έτσι αιματοβαμμένος να μπεί στον Παράδεισο;»
Πιστεύουμε πώς όχι !
Γι΄ αυτό και ο Μέγας Βασίλειος μέσα σε κάποιον κανόνα του αναφέρεται στους στρατιώτες πού επιστρέφουν από τον πόλεμο να υπόκεινται σε κάποιες εκκλησιαστικές ποινές και αποκλεισμό από την Αγία Κοινωνία για κάποια χρόνια ως «φονευτές εν πολέμω», και να αποκλείονται να γίνονται ιερείς…
Οί Ιεχωβάδες, ως τάχατες «σπουδαστές» των Γραφών ( αλλά ασπούδαστοι στην ουσία ) δεν πιάνουν όπλο ξεχνώντας ότι ακόμη και ο Μέγας Μωϋσής πού τον έχουνε κι΄ αυτοί περί πολλού, είχε λάβει μέρος σε πολλούς πολέμους και ότι ακόμη με τα χέρια του απλωμένα και σχηματίζοντας Σταυρό είχε βοηθήσει τους πολεμιστές να νικήσουν και να φονεύσουν αμέτρητους εχθρούς.
Το ίδιο και ο Δαβίδ, τον οποίον μάλιστα ό ίδιος ο Θεός πού τόσο τον αγαπούσε, του είπε ότι : « δεν θα μού κτίσεις εσύ Ναό, αλλά ο υιός σου ο Σολομών, γιατί τα χέρια σου ( με τις διάφορες μάχες πού έχεις δώσει ) είναι ποτισμένα με αίμα…».
Κι΄ έτσι έγινε αργότερα ο Ναός του Σολομώντος !
Μάλιστα, ο π. Παϊσιος ο Αγιορείτης δεν έγινε ιερέας μόνο και μόνο για λόγους συνειδήσεως, γιατί ως διαβιβαστής στον Στρατό είχε βοηθήσει με τον ασύρματό του σε κάποιες αεροπορικές επιδρομές ώστε να νικηθεί ο εχθρός…
Και φυσικά, σε κάθε τέτοιες μάχες και νίκες δεν σπάμε απλώς αυγά, αλλά θα υπήρχαν και σκοτωμένοι…
Λογάριαζε λοιπόν κι΄ αυτός τον εαυτό του ως φονέα έστω και των εχθρών, και βέβαια θα είχε Εξομολογηθεί και την περίπτωσή του αλλά παρά ταύτα είχε αποκλεισθεί από την ιερωσύνη…
Θυμόμαστε ακόμη μία χαρακτηριστική περίπτωση ενός Χριστιανού στρατιώτη πού τον είχαν στείλει να στήσει ενέδρα πάνω από μιά πηγή της περιοχής και κρυμμένος μέσα στις φυλωσιές με το όπλο του, περίμενε ποιος Ιταλός θα πάει διψασμένος να πιεί νερό για να τον σκοτώσει. Αυτή ήταν η εντολή πού του είχε δώσει ο λοχαγός του.
Είχε όμως φόβο Θεού και έριχνε τις σφαίρες πάνω από το κεφάλι των Ιταλών ώστε να φοβηθούν και να φύγουν, όπως και έγινε…
Γιατί άλλο ένας κανονικός πόλεμος, κι΄ άλλο ένας διψασμένος πού πάει να πιεί νερό κι΄ εσύ σαν άγριο θηρίο τον σημαδεύεις και τον σκοτώνεις !
Δεν τα θέλει αυτά ο Θεός!
Συμπερασματικά τώρα θα λέγαμε, ότι δίνουμε τον επιβεβλημένο στρατιωτικό όρκο για την πατρίδα, πολεμούμε σε μια γενικευμένη σύρραξη, δεν γινόμαστε όμως θηρία σε εξειδικευμένες περιπτώσεις !
Κι΄ ακόμη, άς προσευχόμαστε να μας βοηθήσει ο Θεός να βρεθούμε σε μια υπηρεσία πού δεν θα εμπλακούμε σε φόνους…
Φιλικά