ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΕΣ...
Πρίν 2 χρόνια τά είχα μπλέξει μέ έναν παντρεμένο. Μέ οδήγησε τρείς φορές σέ δικό του γιατρό καί έκανα έκτρωση. Μού έλεγε, ότι αυτό είναι κάτι συνηθισμένο σήμερα. Μετά από αυτό, τά έμπλεξε μέ μία φίλη μου καί μέ άφησε. Σήμερα νοιώθω τόν εαυτό μου σάν ένα κατεστραμμένο άτομο. Διάβασα κάποιο ιατρικό βιβλίο γιά τίς ψυχικές παρενέργειες πού δημιουργούνται, κυρίως στήν γυναίκα, καθώς καί γιά σωματικές βλάβες...
Έχω χάσει τόν ύπνο μου. Ώρες- ώρες ακούω στό δωμάτιό μου κλάμα μωρού. Δέν ξέρω άν είναι παραισθήσεις ή κάτι άλλο... Κάποια φίλη μου, πού μού έδειξε τό site σας, ισχυρίζεται ότι είναι οί ψυχές τών μωρών τών εκτρώσεων. Ένας ψυχίατρός μού είπε, ότι δέν υπάρχουν ψυχές καί ότι είναι τής φαντασίας μου. Όμως τό κλάμα, τό ακούω τελευταίως καί ξύπνια. Δέν είχα ποτέ μου, πολλά - πολλά μέ τήν θρησκεία. Τό θεωρούσα, κάπως υποτιμητικό γιά τήν εποχή μας. Άν θέλετε, μπορείτε νά μού απαντήσετε...
Άννα Ζ. -- Κέρκυρα
Αυτό τό παιδάκι υπήρξε εν Θεώ τυχερό καί πρόλαβε καί βαπτίστηκε ! Χιλιάδες άλλα μωρά, τα τρώει τό μαύρο σκοτάδι από τό μαχαίρι τού χασάπη γιατρού καί από τήν απερισκεψία τών "γονέων τους"...
Διαβάσαμε μέ πολλή προσοχή τά όσα μάς γράψατε. Η περίπτωσή σας είναι μία ακόμη, από τίς χιλιάδες όμοιες πού γίνονται κάθε χρόνο στόν τόπο μας. Δέν σάς κατηγορούμε γιά τίποτα, ούτε άλλωστε έχουμε αυτό τό δικαίωμα.
Συνηθισμένη κατάληξη τών " δεσμών καί τών σχέσεων " πού μέ τόση ευκολία σήμερα γίνονται, είναι καί η οδήγηση τής γυναίκας, σάν πρόβατο επί σφαγή , σέ κάποιο χειρουργείο, γιά νά βάψει καί τά χέρια της, στό αίμα ενός αθώου παιδιού, πού δέν έφταιξε σέ τίποτα στήν όλη διαδικασία.
Δυστυχώς, τό παιδί αυτό θά πληρώσει τό κέφι κάποιων στιγμών, αυτών τών δυό ανθρώπων...
Αλλά δυστυχώς, ή ιστορία δέν τελειώνει εδώ. Έχει καί συνέχεια. Κι΄ αυτή πηγάζει από τήν βαριά ευθύνη πού θά συνοδεύει γιά πάντα δυό ανθρώπους.
Υπάρχουν ακόμη πολλοί, πού εγκληματούν καί μέσα στόν γάμο...
Αν μιλούσαν οί τοίχοι στά γυναικολογικά χειρουργεία τών Νοσοκομείων θά είχαν πολλά νά διηγηθούνε...
Δράματα επί δραμάτων, καί πάντα μέ πολύ αίμα...
Μέ μία λέξη, μπλεχτήκατε σέ τρείς φόνους εκ προμελέτης, καί πιθανόν εξ΄ αγνοίας, πιστεύοντας ότι σήμερα, " έτσι κάνουν όλοι..."
Όμως, άγνοια Νόμου δέν επιτρέπεται, καί ό Δικαστής στό Δικαστήριο δέν σέ ρωτάει άν ήξερες ή όχι τόν Νόμο, αλλά σέ καταδικάζει γιά τήν παράβασή του.
Έτσι καί εδώ.
Μπορεί νά υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά, αλλά άγνοια Νόμου Θεού, διπλά δέν επιτρέπεται...
Δυστυχώς, γιά κάποιους πού θέλουν πετύχουν τόν σκοπό τους είναι εύκολα τά λόγια. Τό τίμημα όμως καί τίς συνέπειες τό πληρώνει πάντα ή γυναίκα.
Αυτός φίλη μου, πήρε τό καπέλο του καί έφυγε μαζί μέ τίς υποσχέσεις του... Όπως έφυγε...
Τί τού στοίχισε ή όλη υπόθεση;
Πήγε πιό πέρα, δίπλα σας ακριβώς, καί έμπλεξε μέ τήν φίλη σας. Κατέστρεψε εσάς, αύριο ίσως καί τήν φίλη σας, καί πάει λέγοντας νά βρεί μιά καινούργια καί πιό νέα γυναίκα γιά νά μοιράσει πάλι τίς " υποσχέσεις του..."
Αυτά παθαίνουν δυστυχώς καί αρκετές άλλες γυναίκες, πού έχουν μακροχρόνιους δεσμούς μέ τό κόλπο τού γαμπρού, " κάποτε γιά γάμο... "
Τρώνε τά καλύτερα χρόνια τής ζωής τους μέ υποσχέσεις, παίζοντας αυτές τόν ρόλο τής απλήρωτης εταίρας, όλα τζάμπα ό κύριος, καί μιά μέρα τίς αφήνει γιά κάτι πιό νέο, καί πιό καλύτερο.
Τί έχασε; Τίποτα.
Μέ έναν σκηνοθετημένο τσακωμό καί μέ ένα αντίο, έφυγε, κάποτε καί γελώντας είς βάρος τού κορόϊδου...
Μερικές πάλι, επειδή βλέπουν ότι έστω καί μέ τήν " αναμονή " αυτή κάποιες φίλες τους τελικά τακτοποιούνται, παραμένουν, νομίζοντας ότι αυτό θά τύχη καί σ΄ εκείνες...
Μή βλέπετε φίλη μου αυτά τά θέματα μέ αφέλεια.
Νομίζετε εσείς, ότι αυτοί οί δεσμοί, πέραν τής θανάσιμης αμαρτίας τής πορνείας ή τής μοιχείας, ότι δέν έχουνε βαφτεί καί μέ αίμα;
Ότι δέν πέρασαν καί από χειρουργεία θανάτου;
Θά λέγαμε νά υπάρχει σύνεση, γιατί ό μεγάλος ζημιωμένος είναι πάντα ή γυναίκα.
Υπάρχει η συμπάθεια ναί, αλλά ώς εδώ. Άν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον, τότε θά υπάρχει καί σεβασμός στήν αυριανή μητέρα τών παιδιών του.
Άν δέν θέλουμε τέτοια πράγματα, τότε συναινούμε στήν όποια δυστυχία μας...
Μάς γράφετε ότι ο ψυχίατρός σας, παρ΄ όλο ότι είναι ψυχίατρος, δέν πιστεύει στήν ύπαρξη ψυχής. Δυστυχώς αγαπητή μου, ζούμε σήμερα στήν πιό τραγελαφική εποχή όλων τών αιώνων...
Κρέας μεταλλαγμένο σέ ψάρι, λάδι μέ χρώμα λαδιού χωρίς νά είναι λάδι, καρπούζια πού θυμίζουν κολοκύθια, καί άλλα παρόμοια.
Τί τό παράδοξο λοιπόν, άν καί κάποιοι ψυχίατροι, ευτυχώς όχι όλοι, είναι ψυχίατροι χωρίς νά πιστεύουν σέ ψυχή;
Αναζητήστε Χριστιανούς ψυχιάτρους άν θέλετε σωστή βοήθεια...
Τό κλάμα γιά τό οποίο μάς γράφετε μπορεί νά είναι σημείο εκ Θεού, γιά νά μετανοήσετε καί νά σωθείτε. Νομίζουμε όμως ότι λύση στό πρόβλημά σας είναι ή συμφιλίωσή σας μέ τόν Χριστό μέσω ενός σωστού πνευματικού οδηγού, ενός Ορθόδοξου εξομολόγου.
Θά παραθέσουμε τώρα δύο φοβερά περιστατικά πάνω στό θέμα τών Εκτρώσεων όπως τα βρήκαμε στό τελευταίο τεύχος τού περιοδικού " Φίλοι τών πολυτέκνων - ΠΕΦΙΠ " , τεύχος 127 ( www.pefip.gr )
1. «Έβλεπα τέσσερα τυφλά μικρά παιδάκια να μέ κυνηγούν...»
Μία κυρία γύρω στά εξήντα, είχε μία κόρη παντρεμένη εφτά χρόνια, πού δέν έκανε παιδιά, καί τελικά χώρισε γι' αυτό τό λόγο. Κλαίγοντας ή μάνα της αποκάλυψε:
«Δικές μου αμαρτίες πληρώνει τό κορίτσι μου. Παντρεύτηκα τό 1940, μέ τόν Πόλεμο. Ό άντρας μου πολέμησε καί γύρισε τραυματισμένος, μά ευτυχώς σώθηκε. Ύστερα ήρθε ή Κατοχή μέ τή φοβερή πείνα. Έμεινα τέσσερεις φορές έγκυος. Όμως σε όλες τά ερριξα, δυο θηλυκά καί δύο αρσενικά. Λιγοψύχησα. Πώς θά τά μεγάλωνα μέσα στην Κατοχή καί την πείνα;
Τούτη την κόρη τή γλύτωσα από τό μαχαίρι του δήμιου γιατρού από Θαύμα.Τήν παραμονή, πού θά γινόταν τό έγκλημα, είδα στον ύπνο μου μιά γυναίκα μαυροφόραγλυκεία στην όψη. Τήν παρομοίασα μέ μία Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, πού είχα από τή μακαρίτισσα τή μητέρα μου.
Μού είπε αυστηρά:
— Σκληρή γυναίκα, ολιγόπιστη. Τό κορίτσι αυτό είναι δικό μου καί μήν τολμήσεις νά τό χαλάσεις!
Ανατρίχιασα, φοβήθηκα καί έτσι γλύτωσα τή Μαρία μου…
Οι τύψεις όμως δέν μ' αφήνουν από τότε νά ησυχάσω. Κάθε τόσο μέ ταράζει το ίδιο όνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρά παιδάκια νά μέ κυνηγούν, σάν νά θέλουν νά μέ πιάσουν, μά δέν μπορούν, είναι τυφλά!
Ξυπνάω συγκλονισμένη. Παρακαλώ τήν Παναγία νά μού πάρει τόν ύπνο, νά μή βλέπω αυτό τό συνταρακτικό όνειρο...
2. «..Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε νά μ' αγκαλιάσει...»
Μιά άλλη κυρία, γύρω στά τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε επίσης:
«Έχω δύο κοριτσάκια, έξι κι οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος, Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια μέ τόν άντρα μου.
— Νά ρίξεις τό παιδί. Δέν τά βγάζω πέρα μέ τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι νά θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δέν αντέχω άλλο...
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα μέ φρίκη νά μέ σπρώχνουν σέ τέτοιο έγκλημα. Δυστυχώς, μέ πίεζαν καί τά πεθερικά. Ό άντρας μου έγινε πολύ σκληρός, μέ απειλούσε μέ διαζύγιο. Απελπίστηκα καί υποχώρησα αγανακτισμένη. Τό κακό έγινε...
Τό παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από τό Θεό, σκέφτηκα, μά ήταν πλέον αργά.Πήγα σέ Πνευματικό καί εξομολογήθηκα. Μού έβαλε Κανόνα,
— Πέντε χρόνια ακοινώνητη, μού είπε, καί μέ επιείκεια, γιατί τό έκανες χωρίς τήν θέληση σου...
Μέ υπομονή δέχθηκα τόν Κανόνα. Όμως πονούσε ή ψυχή μου, όταν τίς Μεγάλες Γιορτές όλοι στό σπίτι πήγαιναν καί κοινωνούσαν, ακόμα καί ό αίτιος τού κακού, έστω από συνήθεια. Μέ πλήγωναν καί τά κοριτσάκια μου, όταν μέ αφέλεια μέ ρωτούσαν:
—Μαμά, εσύ δέν θά κοινωνήσεις;
Έπρεπε κάθε φορά νά σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Ή μικρή μου κορούλα, μού έλεγε συχνά:
—Μανούλα, ήθελα κι εγώ νά έχω ενα αδελφούλη. Θά τόν αγαπούσα πολύ...
Μιά φορά μού είπε:
—Μαμά, είδα στον ύπνο μου ενα αγοράκι. Μού είπε πώς είναι ό αδελφούλης μου πού αγαπώ. Μά πώς δέν έχει μάτια νά μέ δει, γιατί είναι τυφλός…
Μέ πήραν τά κλάματα, γιατί τό ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ. Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε, νά μ' αγκαλιάσει, μά δέν μπορούσε, ήταν τυφλό. Σκέφτηκα, άχ... παιδάκι μου!
Έγώ σού έβγαλα τά ματάκια σου, γιατί δέν είχα δύναμη νά φωνάξω: ΟΧΙ στό έγκλημα της Εκτρώσεως, πού έκαμε γιά πάντα δυστυχισμένο κι εσένα, μά πιό πολύ εμένα..."
ΕΚΤΡΩΣΗ : ΒΑΡΥ ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ...
Η Εκκλησία μας, ακολουθώντας αταλάντευτ τις εντολές του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, ανέκαθεν, καταδίκαζε τις ερωτικές σχέσεις τόσο πρίν ατό τον γάμο,όσο και τις παράνομες εξωσυζυγικές σχέσεις πού δυστυχώς γίνονται και κατά την διάρκεια του γάμου…
Η στάση όμως των ανθρώπων διά μέσου των αιώνων ήταν πάντα ή ίδια. Άλλοι λοιπόν αποδέχονταν, κι άλλοι απέρριπταν τις εντολές του Θεού με αρκετούς απ΄ αυτούς να καταφεύγουν στην έκτρωση…
Η έκτρωση – άμβλωση μπορεί να φαίνεται για τους πολλούς ως η απλούστερη λύση αλλ΄ όμως είναι η πιο τραγική πού σημαδεύει τα άτομα σε όλη τους την ζωή…
Ένα γυναικείο κοσμικό περιοδικό γράφει σχετικά τις σκέψεις μιάς κοπέλας :
«...Μετά τήν έκτρωση σιχαινόμουνα τον εαυτό μου!
Πώςέκανα εγώ,αυτό το λάθος ;
«Ξύπνησα σ' ένα φορείο στό διάδρομο. Μόλις συνειδητοποίησα τί είχε συμβεί έβαλα τά κλάματα! Αισθανόμουν χαμένη και άδεια, σαν νά μού είχαν πάρει μέ τή βία, ενα πολύτιμο κομμάτι μέσα από τονεαυτό μου…
Από εκείνη τήν ημέρα ή ζωή μου άλλαξε. Έγινα πιο υπεύθυνη, πιο συνειδητοποιημένη, πιό σοβαρή, χάνοντας όμως γιά πάντα τήν παιδική μου αθωότητα και τήν αφέλεια μου…
«Δέν ήμουναπληροφόρητη γιά το τί θά μπορούσε νά μού συμβεί, άπό τή στιγμή πού είχα σεξουαλικές σχέσεις μέ το αγόρι μου. Παρ' όλα αυτά όμως, είχα τήν ανόητη πεποίθηση ότι σ' έμενα δέν θά τύχαινε ποτέ κάτι τέτοιο!
Κι΄όταν έτυχε, πάλι τό αντιμετώπισα με τήν ίδια ανόητη σιγουριά νομίζοντας ότι όλα θά τελείωναν σέ λίγες ώρες κα θά ήμουν ξανά όπως πρίν…
Και όμως, ακόμη και στίς πλέον ιδανικές συνθήκες μίας έκτρωσης, τίποτε δέν είναι ξανά όπως πρίν…
«Στις 15 ήμερες πού μεσολάβησαν άπό τήν επίσκεψημου στό γιατρό μέχρι τήν ήμερα της άμβλωσης, ένιωθα πολύ περίεργα.
Όσο παράξενο κι΄ αν φαίνεται, είχα αρχίσει νά αισθάνομαι τρυφερά γιά ένα πλάσμα, πού ούτε το έβλεπα, ούτε τό ένιωθα καλά – καλά μέσα μου. Δέν ήθελα νά πιστέψω ότι αυτό τό μωρό ( γιατί σαν μωρό τό ένιωθα κι όχι σαν ασχημάτιστο μικροοργανισμό) θά το πέταγα έξω από τό σώμα μου!
Τά βράδια πριν κοιμηθώ, τό σκεφτόμουν και έκανα όνειρα. Φανταζόμουν πώς θά ήταν αν τό γεννούσα, σέ ποιόν θά έμοιαζε, πόσο θά λλαζε τήν ζωή μου…
Εκείνο πού μπορώ καταληκτικά να πώ είναι ότι η άμβλωση υποβιβάζει κι ξευτελίζει τήν προσωπικότητα κάθε γυναίκας».
Ό μαιευτήρας - γυναικολόγος και Λέκτορας τού Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Κρεατσάς, είχε διαπιστώσει σέ ερευνά του, πως οί κοπέλες μέχρι 18 ετών, είτε γιατί κάνουν τήν έκτρωση πρόχειρα και κρυφά, είτε επειδή ό οργανισμός τους είναι πιο ευαίσθητος, παθαίνουν κακώσεις τής μήτρας, λοιμώξεις κι άλλες επιπλοκές.
Προβλήματα μπορούν νά υπάρξουν άπό ακατάσχετη αιμορραγία, λόγω διάτρησης τής μήτρας, μόλυνσης, βλάβης τού τραχήλου, αλλά και χρόνια προβλήματα από βλάβη στο εσωτερικό τής μήτρας, μέ τελευταίο και απώτερο κίνδυνο την οριστική στείρωση τής γυναίκας όπου ποτέ πιά δεν πρόκειται να αποκτήσει παιδί !
Πέρα απ΄ όλα αυτά όμως δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο καί τό οικονομικό πρόβλημα Στην πράξη, τό ποσό πού απαιτείται γιά τήν επέμβαση είναι μεγάλο, καί φυσικά δεν είναι εύκολο νά τό έχει ένας έφηβος (η).
Ακούσαμε για τήν περίπτωση μιας έφηβης, πού έψαχνε νά βρεί χρήματα γιά τήν έκτρωση. Αλλα τότε πού τά συγκέντρωσε, η κατάσταση της ήταν προχωρημένη καί οί γιατροί δέν αναλάμβαναν τήν ευθύνη!
Ο γάμος ένεκα τής εγκυμοσύνης!
Πολλοί είναι οί έφηβοι, πού οδηγούνται τελικά στον γάμο, μετά άπο μία τέτοια εγκυμοσύνη ! Ετσι απροετοίμαστοι γιά ενα τόσο σημαντικό καί τόσο σοβαρό γεγονός της ζωής τους.
Διακόπτουν τις σπουδές τους, αλλάζουν τελείως προσανατολισμό, και προσπαθούν νά ωριμάσουν όπως - όπως και απότομα! Το 25% απ΄ αυτά τα άτομα για ένα χρόνο περίπου μετά την έκτρωση υποφέρει από κατάθλιψη !
Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν, πώς « η από τομη ορμονική μεταβολή μετά τήν εγκυμοσύνη προκαλεί μια φυσική κατάθλιψη. Πέραν άπ' το συναίσθημα τής απώλειας πού νιώθουν άπ' τή βίαιη επέμβαση στό μητρικό τους ένστικτο »!
Πολλές φορές δέ, μετά την έκτρωση, νιώθουν θυμωμένες, άλλες διακόπτουν τις σχέσεις τους, κλείνονται στον έαυτο τους, απομονώνονται, απογοητεύονται.
"Ολες νοιώθουν αφόρητα ένοχες. "Είναι ένα συναίσθημα αξεπέραστο!
Διαβάζουμεστο βιβλίο « Ο ΤΟΚΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ », της μαίας Αλ. Συκάκη-Δούκα, σελ. 223:
«Καθημερινά δεκάδες γυναίκες περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, Οχι γιά να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, αλλά γιά νά το ξεριζώσουν από μέσα τους.,.Στά πρόσωπα τους διαγράφεται ήενοχή, ό φόβος, η απογοήτευση, ή πίκρα… Ελάχιστες παριστάνουν τις ψύχραιμες, τις αδιάφορες. .. Μεταξύ τους, όχι λίγες, είναι μαθήτριες Λυκείου κι ακόμη Γυμνασίου»
Οι γιατροί κάνουν λόγο γιά 17 ομάδες επιπλοκών κατά τήν έκτρωση, κι αμέσως μετά γιά άλλες 8.
Αργότερα ακολουθούν κι άλλες, πού φθάνουν τις 40!
Αλλ' αξίζει τον κόπο νά δοΰμε και μερικές μαρτυρίες άπό έφηβες μετά τήν έκτρωση:
«Σηκώθηκα μ' ένα τρομερό πονοκέφαλο. "Ολες οι προηγούμενες ημέρες ήταν τόσο σκληρές, που αισθανόμουν σάν νά είχα υποστεί το μαρτύριο τής έκτρωσης δεκάδες φορές. Ήμουν τρομερά μόνη! Είχα εφιάλτες, δέν μπορούσα νά φάω. Ένιωθα φόβο, αηδία... Άρχισα να κλαίω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δέν είχα καταλάβει πόσο σκληρή εμπειρία ήταν αυτή πού ζούσα... Αυτό πού πέρασα ήταν πραγματικάσυγκλονιστικό. Κάθε κοπέλα οφείλει νά κάνει τό πάν, γιά νά αποφύγει αυτήν τήν εμπειρία…»
Κι΄ ήταν επόμενο νά νιώθει έτσι. Γιατί, όπως σωστά λένε οι ψυχολόγοι, «η στιγμή πού γεννιέται ενα παιδί, είναι η στιγμή τής μεγαλύτερης χαράς για μία γυναίκα, ή μεγαλύτερη συγκίνηση, μία αγαλλίαση, μέ τήν οποία καμιά άλλη δέν συγκρίνεται. Είναι ή ίδια ή χαρά τής δημιουργίας».
Αλλ' αυτό δέν απαλλάσσει τον άνδρα άπό ανάλογα συναισθήματα και κυρίωςάπ' τιςενοχές!
Γράφει κοσμικό περιοδικό: «"Οταν ο άνδρας τό βάζει στά πόδια κι εξαφανίζεται, ναί, τό κάνει έτσι σκληρά αλλ' όχι χωρίς τύψεις! "Οταν συνοδεύει την καλή του στο γιατρό και τηνκλινική (κι αυτόγίνεται συνήθως) τό κάνει πάντα μέ τον τίτλο τού συνενόχου, αν όχι τού κύριου ενόχου».
Ό κ. Γ. Καρακατσάνης, επίκουρος καθηγητήςΙατρικής, αναφέρει: «Ή βίαιη διακοπή τής εγκυμοσύνης- άμβλωση, δημιουργεί βαρύτατες ψυχολογικές και ψυχικές συνέπειες στην έγκυο. Μόνιμη στειρότητα, αυξημένη όψιμη νοσηρότητα, αυξημένη συχνότητα εγκεφαλικών βλαβών και συγγενών ανωμαλιών τού εμβρύου, κινδύνους άπ' τήν αναισθησία και κυρίως βαριά διαταραχή τής ψυχικής ομοιοστάσεως τής μητέρας άπό τις τύψεις, οι οποίες τήν παρακολουθούν σ' ολόκληρη τή ζωή και δέν παύουν παρά μόνο μετά βαθύτατη συντριβή και μετάνοια.
Μία 18χρονη θά πεί:
«Μετά τά πρώτα λεπτά τής έκπληξης και τού πανικού, κάθισα μόνη μου καί σκέφτηκα τίς εναλλακτικές λύσεις. Πρώτη καί... χειρότερη ήταν ή έκτρωση! Αυτήν τήν περίπτωση τήν απέκλεισα αμέσως . Ανέκαθεν ήμουν κατά της άμβλωσης. Γιά μένα είναι έγκλημα νά σκοτώσεις ένα έμβρυο, πού αναπτύσσεται μέσα σου.
Ξέρω ότι αν έριχνα αυτό τό μωρό, θα είχα τύψεις σέ όλη μου τή ζωή, θά έφτανα στο σημείο νάσιχαθώ τον εαυτό μου... Αυτό πού θά μπορούσα νά κάνω είναι νά κρατήσω τό παιδί καί νά τό μεγαλώσω μόνη μου. Κι αυτό τό απέκλεισα, γιατί οι δικοί μου θα μού έκαναν διαρκώς πόλεμο. Ή λύση, λοιπόν, πού έμενε ήταν ό γάμος. Βέβαια οι σχέσεις μου μέ τόν Νίκο (25 χρονών ) δέν είχαν ωριμάσει μέσα στουςδύο μήνες, πού είχαμε γνωριστεί... Σέ μια εβδομάδα έγινε ό γάμος μας!»
Το συμπέρασμα πού βγαίνει είναι γιατί επιτέλους οι έφηβοι νά μή δραστηριοποιηθούν στιςσπουδές καί τό μέλλον τους κι ότανέλθει ή κατάλληλη στιγμή νά συνάψουν σχέσεις, να παντρευτούν, νά δημιουργήσουν οικογένεια σέ σωστές βάσεις καί νά ζήσουν ευτυχισμένα και επιτυχημένα τά υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους ;
Κ- Γ. Παπαδημητρακοπουλος - συγγραφέας