ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ...

Εχοντας κάνει  οικονομικά ανοίγματα στήν επιχείρησή μου, βρέθηκα στίς φυλακές γιά κάποιο διάστημα. Δέν σάς κρύβω ότι τό σύστημα εκεί, όπως λειτουργεί σήμερα, ψυχολογικά μέ τσάκισε. Αυτό τό ανακάτωμα ανθρώπων μέ διαφορετικές αιτιολογίες φυλάκισης, είναι ότι τό χειρότερο γιά έναν σωστό άνθρωπο. Υπήρξα παραβάτης ενός οικονομικού εγκλήματος από λανθασμένη διαχείριση, καί τό παραδέχομαι. Εφθασα σέ σημείο αδυναμίας πληρωμών...                                

Μέ βάλανε ανάμεσα σέ ποινικούς καί ναρκομανείς, ανώμαλους, καί νταβατζήδες. Σκέφθηκα πολλές φορές νά αυτοκτονήσω. Κάτι όμως μέ κρατούσε καί δίσταζα. Μίλησα αρκετές φορές μέ τόν ιερέα τών φυλακών εξομολογούμενος σκέψεις καί αμαρτίες μου. Δέν σάς κρύβω, ότι αυτός μέ στήριξε, νά μή τό κάνω αυτό. Ο ίδιος μού έλεγε, ότι ήταν η φωνή τού Θεού πού μέ συγκρατούσε...                                                                            

Τώρα βρίσκομαι έξω, καί μέ κάποια βοήθεια ανέλπιστη, έχω πάρει τήν επάνω βόλτα. Βρήκα τυχαία τό site σας. Θυμήθηκα εκείνο τό " κάτι " πού μέ συγκρατούσε τότε, γιά νά θανατώσω τόν εαυτό μου, πίσω από τά σίδερα. Πέστε μου, είναι κακό νά πεθαίνει έτσι ο άνθρωπος,  γιά νά ξεφύγει από έναν μακροχρόνιο εγκλεισμό;

                                                                              Κωνσταντίνος  Ε. -- Θεσσαλονίκη

Μέσα από τό γράμμα σας πού διαβάσαμε πήραμε καί τό βαθύτερο μήνυμά σας. Πού είναι καί μήνυμα πολλών φυλακισμένων αδελφών, γιά οποιονδήποτε λόγο. Οί συνθήκες τών Ελληνικών φυλακών είναι γνωστές, καί τό σωφρονιστικό σύστημα ανύπαρκτο. Εχει 42° πυρετό καί οί ιθύνοντες συνεχώς τό μπαλώνουν. Μόνο τό μπαλώνουν...

Οταν εκατοντάδες άνθρωποι είναι κλεισμένοι σάν τά ποντίκια σέ τέσσερις τοίχους χωρίς μέ κάτι νά ασχολούνται καί χωρίς νά εργάζονται, ευνόητο είναι νά αναπτύσσονται εκεί  τά " άνθη τής κοπριάς "  σέ όλο τό μεγαλείο τους.

Οί Ρωμαϊκές φυλακές τών πρώτων αιώνων παρ΄όλη τήν κτιριακή πιθανώς αθλιότητα τής τότε εποχής, υπήρξαν " πνευματικώς " καλύτερες από τίς σημερινές, στά περισσότερα σημεία. Ο Απόστολος Παύλος πού έζησε στίς φυλακές αυτές, είχε τήν ελευθερία επικοινωνίας μέ ανθρώπους, στά δύο χρόνια πού έζησε στήν Ρώμη. Μέσα στίς τότε φυλακές υπήρχε καί κάποια ανθρωπιά, καί κάποια σχετική ελευθερία, πλήν τών βαριών περιπτώσεων πού σάπιζαν σέ ανήλιαγους τάφους.

Ομως...

Η λύση τής αυτοκτονίας δέν είναι ποτέ καί απάντηση στά προβλήματά μας. Δέν είναι ηρωϊσμός νά θανατώνω τόν εαυτό μου σέ κάθε δυσκολία τής ζωής, σέ κάθε ανίατη ασθένεια, σέ κάθε μου οικονομική παράβαση καί αποτυχία. Ηρωϊσμός είναι νά παλέψω έντιμα μέχρι τέλους καί νά πληρώσω τό τίμημα τών όποιων επιλογών μου. 

Χιλιάδες φυλακισμένοι, μάλιστα καί μέ βαριές αλυσίδες δεμένοι, τυφλοί, ανάπηροι, φτωχοί, καί εγκαταλελειμμένοι σέ όλον τόν κόσμο, από τήν αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δέν πήραν σάν λύση τόν σκοτωμό τού εαυτού τους, αλλά διατηρούσαν πάντα, μιά μικρή ελπίδα γιά τό μέλλον.

 Ποιός γνωρίζει τό αύριο; Κανείς !

Κι΄ άν κάτι φαίνεται σήμερα μή αναστρέψιμο, έρχεται τό αύριο, καί μέ έναν νέο Νόμο, μέ ένα νέο φάρμακο, μέ μία καλλιτέρευση, καί από εκεί πού κανείς δέν  περίμενε τίποτα, τό κακό διορθώνεται, μικραίνει, αντέχεται... Καί δέν μιλάμε βέβαια αυτοκτονία γιά " μιά γυναίκα " , γιατί τότε τό πράγμα καταντάει ανόητο, σέ όλη τήν έκτασή του...

Πέραν τούτου, παρ΄όλη τήν κυριαρχία στήν ζωή μας τής ψυχολογίας πού στούς περισσότερους βρίσκει πολλές δικαιολογίες,  κύταξε τώρα πώς σκέπτεται καί η επίσημη Πολιτεία. 

Οταν ένας αξιωματικός π.χ. αυτοκτονήσει, η υπόθεσή  γιά νά κλείσει, περνάει από δίκη. Καί εάν αποδειχθεί ότι δέν ήταν παράφρονας τότε η Πολιτεία αρνείται τήν σύνταξι στήν χήρα καί στά παιδιά του πετάγοντάς τους στούς πέντε δρόμους, καί χωρίς νά φταίνε. Γιατί η Πολιτεία σκέπτεται ψυχρά καί λέει.

" Σ΄ αυτόν τόν αξιωματικό είχα εμπιστευτεί τήν ζωή εκατοντάδων στρατιωτών. Αυτός υπήρξε δειλός, καί ασφαλώς θά έκανε τό ίδιο, στήν πρώτη δυσκολία τής μάχης. Θά άφηνε νά σκοτωθούν εκατοντάδες άνδρες..."

Φίλε μας Κωνσταντίνε. 

Αυτό τό " κάτι " λοιπόν πού σέ εμπόδιζε νά αυτοκτονήσης τότε, καί αυτή  η " ανέλπιστη βοήθεια " πού σέ ανέστησε, έχουν τόν ίδιο παρανομαστή καί ανήκουν στό ίδιο Πρόσωπο. 

Είναι τό πρόσωπο τού Μεγάλου Θεού σέ όλο τό μυστικό μεγαλείο Του.

Πού γνωρίζοντας τό μέλλον σου δέν σέ άφηνε γιά τό έγκλημα. Πού περίμενε τήν μετάνοιά σου καί τήν εξομολόγησή σου. Πού περίμενε, διά τής ταλαιπωρίας σου, τήν καρποφορία σου...

Τά σιτάρι πρώτα σαπίζει, καί μετά καρποφορεί !

Από τήν πλευρά τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τώρα, η αυτοκτονία θεωρείται φόνος, καί είναι αμαρτία αιωνίως κολάσιμη. Ούτε κηδεία σέ Εκκλησία πρέπει νά γίνεται, ούτε μνημόσυνα γιά τήν ψυχή πού έφυγε μέ τά χέρια στό αίμα...

Δέν έχει σημασία, πού ο φόνος έγινε στόν εαυτό του, γιατί τόν εαυτό του κανείς δέν τόν ορίζει, κι΄ άς νομίζει τό αντίθετο. Αρχαίοι άγιοι τής Εκκλησίας μας πού είχαν χάρισμα διοράσεως, έχουν σημειώσει περιστατικά δαιμόνων νά τραβούν τίς ψυχές μετά θάνατον σύροντάς τες στήν αιώνια καταδίκη... 

Οί ψυχές αυτές ανήκαν δυστυχώς, σέ ανθρώπους πού νόμιζαν ότι όριζαν τόν εαυτό τους. Ομως μετά θάνατον οικτρά διεψεύσθησαν...

Τό τί γίνεται σήμερα βέβαια, καί πόσους τούς βγάζουν ψυχοπαθείς, καί μέ τί μουσικές ακόμη κηδεύουν τέτοιες καταστάσεις " ώς ευδοκίμως περατώσαντες τόν βίον τους "         ( ειδικώς άν είναι καί σημαίνοντα πρόσωπα ), αυτό είναι μία άλλη ιστορία, καί ο καθένας αρμόδιος άς αναλάβει τίς ευθύνες του...